ŞİİRLER VE NOTLAR

                                     
                       AŞKIN FİLDİŞİ KULELERİNDE


                      Aşkın fildişi kulelerinde
                      Dolaştım, şehrin sokaklarında
                      Aradım, gözlerine meftun olduğum kara gözlüyü.

                      Aşkımın fildişi kulelerinde,
                      Gecenin kör karanlığında ,
                       Haşim'e inat

                       Bekledim, benim olmayan
                       Ve bana gelmeyen kara gözlüyü.

                     
                                                                          TONYA/96-97




  * Tonya'da pazarda bir kız görmüştüm. Türkan Şoray gibi kapkara gözleri vardı; daha sonra bir iki defa daha gördüm. Ama hiç tanışmadım. Kendimce Attila İlhan'ın bir şiirinde böyle bir aşkı anlattığı geldi aklıma ve bu şiir üstadın etkisiyle yazılmıştır.

     Peki neden fildişi kuleler? Tahmin edeceğiniz gibi ulaşılmaz aşkın güzelliğini ya da tersten söylersek aşkın ulaşılmazlığını, emek istediğini anlatmak istedim. Neden Haşim'e inat olduğunu da siz düşünün :)

                              YAŞ OTUZ DOKUZ: HAYATIMA BİR BAKIŞ

Otuz dokuz da olduk... Dün gece hayatım bir film şeridi gibi geçti gözümün önünden.Nedense doğum günlerimde çocuksu bir hâl kaplıyor içimi. Yaşadığım, yaşayamadığım şeyler geliyor gözümün önüne.

Macera, Yatağan'da başladı.Evet, İzmir doğumluyum;ama üç ile on yaşlarım arasında sevgili Yatağan'ımdaydım. Hayatta ilk hatırladığım şey de bahçeli, küçük bir ev ve şimdi ismini hatırlayamadığım o şirin mahallede arkadaşlarımla koşmalarımız. Bulanık bir resim gibi gözümün önümde.Sanırım üç- dört yaşındaydım.Bir de Gökhan'ın "bak acımayacak" deyip bahçedeki cam kırıklarına basması ve ayağının kanaması. Hâla o dikiş izleri vardır biraderde.

Yatağan, çocukluğumun başkentidir. Lojman günlerimiz bir çocuğun düşlediği her şeyi bulabileceği güzel günlerdi. Bitmek bilmeyen maçlar, bir türlü süremediğim bisikletim, Emin abim, mahalle maçlarımız, böğürtlenli yolda üstümüzü batıra batıra yürümelerimiz, oradan, mezarlığın kenarından kestirmeden ürke ürke çarşıya gitmelerimiz ve deniz...Bodrum, Marmaris gezmelerimiz. Bir çocuk daha ne ister ki?

Sonra Tunceli...Memur çocuğu olmanın sonu:Tayin...Tam bir yere alışırsın, haydi babanın tayini çıkar.Tunceli, seksen üçte on yaşında vardık sana.Önceleri hiç alışamadım.(Nedense Giresun'da da böyle oldu). Orada da bir çocuğun arayacağı her şey vardı. Lojmandan Munzur'a giden bir iki kilometrelik vadide bütün börtü böceği, hayvanları öğrendik herhalde. Munzur'da, Dinar'da az mı yüzdük? Biz çocuktuk, hayatın tadını çıkarıyorduk ve o zamanlar terör yoktu. Harika bir tabiatı vardı Tunceli'nin. Munzur, Gözeler, Ana Fatma...Ve tabii ki içimde okuma aşkını başlatan Türk ve dünya klasikleri serisini, babamın bir yaz tatilinde getirişi ve o kitapları bir solukta bitirişim. Maceradan maceraya atılışım.

Yaz tatillerinde (gelebildiğimiz) memleketim Güney'im. Küçük, taşlı, çukur; ama çocukluk romanlarımın baş mekanı Güney'im. Güney'i oradan oraya altını üstüne getirdiğimiz  Ali, Gökhan, Süleyman, Osman, Yalçın, Hüseyin... Yaz sıcağının kavrukluğunda yapmadığımız muziplik kalmadı.Hastane çöplüğünden enjektör mü almadık(!), ilk sigaralarımızı mı içmedik (birader içmemişti sanki), camide az mı koşturduk...

Seksen altıda hayatımın şehri, ilk gençliğimin başkenti  sevgili Giresun'um.Giresun... Ah Giresun...Seni ömrüm oldukça  hatırlayacağım. Karadeniz'in en güzeli, fındığın kalbi ( Ordu değil!), yeşille mavinin mükemmel uyumu, kalesi dünyanın en güzel manzarası, sevgili,çok sevgili okulum, mezunu olmakla gurur duyduğum Giresun Atatürk Lisesi...Sevgili arkadaşlarım Eyüp Giray Gökçin, Gökhan Gürbüzerol, Ümit Yılmaz, Alper, Hakan Ekiz, Mehmet Ceylan,Tan,Muhammet İbrahim Ethem Nil,Serdar Nil....

Ve üniversite... Konya canım Konya ...Seni unutmak mümkün mü ? Önceleri sana
da alışamadım.Çocuk gibi bir üniversiteliydim. Çaktırmamaya çalışıyordum; ama ilk defa evden ayrılan yaşı on yedi, görünüşü on dört, on beş bir çocuk.Lakabım da hazırdı: "Ufaklık". Canım arkadaşlarım Süleyman,Ebuzer,Tamer,Gökhan,Hakan,Nazif,Özlemler... Ve çocukluk hayalim tiyatro:Önce Konya Gençlik Tiyatrosu; sonra Yurtkur Tiyatrosu.Sahne hayalimin gerçek olmasını sağlayan sevgili Sezer (Sezgin) nasıl unutulur ki? Ya Mevlana! Her sıkıldığımda, darlandığımda eşiğine geldiğim Mevlana; Selimiye Camii, İnce Minare, Alaattin Tepesi, Meram saymakla biter mi ki ?

 Okulun bitişi ve ilk tayin yerim:Trabzon/Tonya ve öğretmenlik maceramın başlayışı. Küçüklerim, canlarım...Karadeniz'in eşsiz doğası.Dostlarla yapılan uzun mahalle, köy gezileri. Oralarda gördüğümüz saygı. İlk öğretmenliğin doyumsuz tadı. Hepsi güzeldi.

Ve bozkırın çocuğu Yozgat/Çayıralan- Kayseri. 97/2002 arası Anadolu'nun ortasında geçti. Çayıralan Yozgat'a bağlıydı ;ama Kayseri'yle ilişkisi daha fazlaydı. Sivas Caddesi'nin dili olsa da anlatsa Nihat Hoca'mla dolaşmalarımızı.

 Evlilik ve İzmir .Doğduğum yerlere döndüm. İzmir 'de dört yıl kaldım. Güzel günlerim de oldu; ama ben bir türlü tam ısınamadım. İzmir'in bana üç  büyük katkısı oldu: Yaşar konserleri ,Ekrem Küççük dostum ve şiirlerim. Diyebilirim ki İzmir ,şiirlerimin başkenti oldu. En çok İzmir'de şiir yazdım. Evimde Körfez'e karşı, çay ve şarkılar eşliğinde ilham perisiyle çok baş başa kaldım.

 Sonra memleket:Denizli. Denizli'de Sarayköy, Kale ve Tavas'ta çalıştım. Özellikle Zeybekler Anadolu Lisesi  benim için çok özeldir. Çalışmaktan en keyif aldığım okul, canım Zeybekler.

 Şimdi " eş durumundan" Manisa'dayım. Ve iki yıldır babayım.Canım kızım; sevgili eşim ve benim canımıza can kattı. Hayat macerası devam ediyor. "Görelim Mevla'm n'eyler/ N'eylerse güzel eyler."


                                                                                                      Ağustos 2012

              ESKİLERDEN- HAYATIN ŞİİRİNİ KAYBETMEK

    Nicedir içimde bir söz gizli: "Hayatın şiirini kaybetmek ..." Bu söze sanırım Ali Çolak'ın bir yazısında rastlamıştım. Günümüz olaylarına, kargaşalarına, sığ, samimiyetsiz insan ilişkilerine baktıkça hep bu sözü tekrarlıyorum.

  Hayatın şiirini kaybetmek...

  "Hayatın şiirini mi kaybettik?" diyorum hep kendi kendime Daha doğrusu böyle hissediyorum.Özellikle 20.yy'ın  ikinci yarısından itibaren bizlerin 'hayatın şiirini kaybettiğini' düşünüyorum.

   Ülkemizde son yıllarda aydınların hep ısrarla dile getirdikleri bir gerçek var: Toplum olarak bazı önemli değerleri yitiriyoruz ve bu yitirdiklerimizin yerine maddiyatın getirdiği zevksizlikleri getiriyoruz. Örneğin para kazanma uğruna insanlarımızdaki değişimi görmeyen aydın var mı? Ya nezaketsizlik, şiddet! Neredeyse hayatın her alanına bir sertlik, dilim varmıyor ama bir şiddet girdi. Kabalık, bayağılık, hâlden anlamamak...İşte bunun için hayatın şiirini kaybettik diyorum.
 
  Neydi hayatın şiiri? İnsan ilişkilerinde zarafet, doğruluk, dürüstlük, gerçek sanata verilen önem... Pek çok şey ekleyebiliriz bu listeye.

   Tanzimat Dönemi romanlarını okuduğumda o eski muhabbetlere nasıl gıptayla bakıyorum. "Günaydın hanımefendiler; evladım validene, pederine hürmetlerimi, en kısa zamanda görüşmek istediğimi iletiverler; merhaba efendim, nasılsınız , sıhhat afiyet içindesinizdir inşallah, zevceniz hanımefendiye hürmetler, mahdumunuz, kerimeniz nasıllar..."

    Her şeye rağmen hayatın şiirini kaybetmeyen insanların olduğuna da inanıyorum. Ve istersek yeniden güzel bir hayat inşa edebiliriz. Nasıl mı? Çocuk terbiyesinden başlayarak, televizyona sınır koyarak, sanata gereken değeri vererek, eğitim sistemimizi sadece başarı odaklı yapmayarak, iyi insan, nazik insan yetiştirmeye çalışarak bunu başarabiliriz.

   Hayatın şiirine yeniden kavuşursak daha güzel bir ülkeye ulaşacağımıza inanıyorum. Hayatın şiirini yakalayanlara selam olsun!


                                                                          Ağustos 1997/ Düzenleme 21 Şubat 2017

GECEYE DAİR

      Gece, tutkunları için her daim yalnızlık, sessizlik ve farklılık demektir dostlar. Öyle çok  fazla gece  müdavimi olmadım ama ne zaman işim düşse gece, her zaman halden anlar bir dost edasıyla  karşılamıştır beni.

     Herkes uyuduğunda, tabiri caizse " el ayak çekildiğinde" , 'kendinle kaldığında' insan neler yapmaz ki! İlham perisiyle baş başa kaldım diyen yazar/şair/ müzisyenler mi dersin, kimseye dökemediği dertlerini geceye fısıldayanlar mı dersin, gündüzleri ders çalışamayıp gecenin koynunda uyuklayıncaya kadar ders çalışan öğrenciler mi dersin... Hepsi ama hepsi gecenin gücüne , büyüsüne inanmıştır.

    Peki, gece bunları yaparken en çok neler  yardımcımızdır? Radyo dediğinizi duyar gibiyim.Radyonun büyüsü gece ayrı bir güzeldir. Yumuşak bir ses, duygusal şarkılar alır götürür sizi. Çaysız  da olmaz  diyeceksiniz sanırım. Bir zamanlar bir şiirimde şöyle demiştim: " Gün geceye karıştığında / şarkım, şiirim ve çayımdır en iyi dostum. (...)" Gerçekten gece bir demlik çay, şiirle iyi gider!

  Gece, insan kendini de dinler. Gün ışığında hayatın getirdiği koşturmacada insan kendini dinleyemiyor. Gece kendimizi dinleyip hayatımızı daha  güzel hale getirecek kararlar da alabiliriz.

    Velhasılı gece, tüm dinginliğiyle bizi çağırıyor.

 

 

"ÖĞRETMENİM LÜTFEN BU KİTABI OKUR MUSUN" KİTABI ÜZERİNE

  *"Öğretmenim Lütfen Bu Kitabı Okur musun !.." Kitabıyla ilgili  ilk izlenimlerim.

      "Bir kitap okudum , hayatım değişti." derler ya; galiba ben de okuduğum son kitaptan böyle etkilendim.

    Kitaptaki konuların bazılarını daha önce değişik yazarlardan farklı bakış açılarıyla okumuştum, bazı düşünceleri önceden biliyordum; ama Hasan Yılmaz'ın eseri yine de farklı, harikulâde...

   Kitap, insana öğretmen olmanın hazzını yudum yudum hatırlatan, öğreten bir eser. Okuyunca öğretmen olduğum için bir kez daha gurur duydum.

   Kitapta akıcı bir üslupla öğretmenliğin güzelliği, öğretmen yanlışlarının nelere mâl olduğu, iyi bir öğretmen olmanın gerekleri, her şeyden önce 'insan', 'insan öğretmen' olmanın gereği sevgi dolu bir dille anlatılmış. Yazar, zaman zaman tekrara düşse de (ki bunun sebebini açıklamış) eserden sıkılmak mümkün değil.

  Okurken kâh öğrencilik yıllarıma gittim  kâh ilk öğretmenlik günlerime, acemiliklerime  gittim; kâh hüzünlendim kâh güldüm...  Ama kesinlikle eğlendim.

  Kıymetli Hasan Yılmaz Hoca'mızın  kitabı tüm meslektaşlarımın elinin altında bulunacak bir kaynak niteliğinde. Kendisine bize bu güzel eseri kazandırdığı için binlerce teşekkür ederim...

                                                                                                      4 Mart 2003 /İzmir


Not:Kitaptaki olumsuz şeylerin çoğunu yapmadığım, eğlenceli eğitimi uyguladığım için ayrıca sevindim.